Cultuurverschillen

Hallo vrienden en familie!

Nog 14 dagen en dan vertrek ik weer richting Nederland. Aan de ene kant vind ik dat heel erg jammer, aan de andere kant verlang ik er ook naar om terug te komen en jullie allemaal weer te zien. In dit reisverhaal wil ik een paar van mijn ervaringen delen over de cultuur in Costa Rica. Veel van de manieren hier zijn hetzelfde als in Nederland. Echter, bijvoorbeeld opstaan van je plaats in de bus voor alle mensen met grijze haren.. Daar kunnen we nog wat van leren denk ik :)

In de Engelse klas in Pavas hadden we in het begin ongeveer 25 mensen. Een heel mooi aantal. Echter, mensen in Costa Rica zijn niet zo planningsgericht. Men begon enthousiast maar het is in deze cultuur niet gewoon om vol te houden. Doelen stellen, doorbijten en plannen is zeer ongewoon. Mensen hier zijn minder gestructureerd en komen dus meestal ook niet op tijd. In het begin van de klas hebben we geprobeerd dit te tackelen door duidelijke regels op te stellen en dit heel erg duidelijk te maken. Iedereen stemde er mee in. Toch is er ergens iets mis gegaan want we hadden aan het eind vijf studenten over. Veel participanten hebben een baan gekregen terwijl ze deelnamen aan de cursus en kwamen niet meer opdagen. We hebben geprobeerd hun duidelijk te maken dat als ze doorbijten, de cursus volgen ze een mondje Engels konden spreken zodat ze misschien een baan konden krijgen waarbij ze misschien twee keer zoveel gaan verdienen. Maar deze boodschap is niet begrepen. Het verlies aan studenten werkt een beetje demotiverend. Je probeert naar een doel te streven en ervoor te zorgen dat ze Engels leren maar dat is niet mogelijk als men halverwege stopt.

Op zaterdag help ik in Renuevos (een plaats in Carpio). Ik heb heel erg moeten wennen aan hoe het er daar aan toe ging. ’s Ochtends openen we met bijbelstudie en gebed. Daarna worden de verschillende activiteiten georganiseerd. Ik heb meegeholpen in de keuken, en op het voetbalveld. Waar ik heel erg aan moet wennen is dat ik gewend ben mijn nut/succes/voldoening te bepalen door te bekijken hoeveel ik doe op een dag. In Renuevos deed ik bijna niets en dat gaf een onvoldaan gevoel. Als aan het einde van de dag mij gevraagd werd: Wat heb je gedaan deze dag? Wat viel je op? Hoe was de jeugd? Dan was mijn verslag meestal kort en wist ik niet goed wat ik moest zeggen. Waarom? Omdat ik weinig gedaan had die dag en ik een onvoldaan gevoel had: Ik voelde me lui. Na ongeveer twee maanden voelde ik me meer op mijn gemak en was ik wat gewend aan dit cultuurverschil. Als je er eenmaal aan gewend bent voelt de zaterdag absoluut niet als een inspanning maar als een dag waarin je op je gemak kijkt naar hoe de jongeren voetballen en skaten terwijl je heel rustig af en toe een worteltje snijd.

Gisteren was de laatste dag van de Engelse klassen in Pavas. Ik had een kleine test gemaakt over de stof die ik geleerd had. Alle studenten scoorden een voldoende terwijl ik de test absoluut niet makkelijk had gemaakt. Na afloop gingen we (de klas, nog een STI missionaris en ik) naar het ‘huis’ van een van studenten. Alejandra (zo heet ze) woonde met haar man en zoontje op zo’n ongeveer 12m2 in het huis van haar moeder. Ze had bijna niets. Omdat ze van bakken hield ging ze cake maken. Er was geen oven dus werd de cake gebakken in de magnetron. Als je dat allemaal ziet besef je waarom je het werk hebt gedaan en hoe gezegend je bent door onderwijs, geld, opvoeding, gezondheid, enz. Het is heel nuttig om dit soort dingen mee te maken. Het veranderd je wereldbeeld en maakt dat armoede, of armoedig, geen leeg conceptueel begrip is maar rauwe werkelijkheid.

Hasta luego!

Steven

PS. Ik wacht nog steeds op een mailtje van mijn begeleider met foto's van het werk wat ik hier doe. Waarschijnlijk lukt het met niet ze te uploaden voordat ik terug ben. Mijn excuses!